index //////////////////////////

Uszkodzenie łąkotki a powrót do sportu

25 czerwca 2019

Łąkotki amortyzują obciążenia, dopasowują powierzchnie stawowe do siebie i chronią chrząstkę stawu kolanowego przed przeciążeniami. Utrata funkcji łąkotki prowadzi do przyspieszenia zmian zwyrodnieniowych kolana.

Zobacz też:

Porady

Punkty spustowe

Z powodu bólu i ograniczenia ruchomości cierpi bardzo wiele osób. Jednak nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, że przyczyną dolegliwości może być obecność w ciele tzw. punktów spustowych (trigger points). Tymczasem podjęcie terapii polegającej na ich rozluźnieniu przynosi w tym przypadku doskonałe efekty, które możemy poczuć już w czasie pierwszego zabiegu.

Czym są punkty spustowe?

Punkty spustowe to włókna mięśniowe, które charakteryzuje wzmożone napięcie. Są one wyczuwalne palpacyjnie pod postacią mniejszych lub większych grudek lub guzków. Wykazują bolesność podczas ucisku, jednak jest to nie tylko bolesność miejscowa, ale przede wszystkim tzw. ból przeniesiony – odczuwany w konkretnej partii ciała powiązanej z danym punktem.

Punkty spustowe mogą przybierać postać aktywną oraz utajoną. Punkt utajony daje objawy tylko wówczas, gdy jest prowokowany uciskiem. Punkt spustowy aktywny odpowiedzialny jest za dolegliwości bólowe nawet wówczas, gdy nie jest drażniony. W terapii punktów spustowych w pierwszej kolejności skupiamy się na punktach aktywnych, ponieważ tylko wówczas możemy osiągnąć maksymalne efekty.

Punkty spustowe najczęściej występują na brzuścach mięśniowych, jednak mogą pojawiać się również na ścięgnach, więzadłach, a nawet na okostnej. Zdarza się, że dają objawy, które mogą być mylone z innymi dolegliwościami, np. rwą kulszową czy uszkodzeniem ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia. Dlatego dobrze jest, jeśli terapeuta będzie potrafił trafnie zdiagnozować problem i skupić się na wyeliminowaniu jego pierwotnej przyczyny.

Trzeba działać!

Uwalnianie punktów spustowych jest bardzo ważne. Mięsień, w którym znajduje się aktywny punkt spustowy, bardzo szybko traci na sile, przez co nie jest w stanie prawidłowo pełnić swojej funkcji. Prowadzi to do licznych kompensacji w całym organizmie.

Samo wzmacnianie takiego mięśnia nie wystarczy, a wręcz pogłębi problem. Konieczne jest wcześniejsze uwolnienie znajdującego się tam punktu spustowego. To właśnie jest głównym zadaniem terapeuty.

Punkty spustowe można uwalniać również samodzielnie, stosując autoterapię. Konieczna jest jednak wcześniejsza wizyta u fizjoterapeuty zajmującego się tą tematyką, który zdiagnozuje problem i udzieli wskazówek dotyczących zasad postępowania w konkretnym przypadku.

Życie z bólem znacząco ogranicza nasze możliwości. Nie jesteśmy efektywni w pracy, czujemy rozdrażnienie, nie możemy w komforcie wykonywać naszych obowiązków, o rekreacji nie wspominając.

Ważne!

Aktywne punkty spustowe poza bólem podobnym do rwy kulszowej mogą objawiać się m.in.: częstymi bólami głowy czy np. bólem barku, dlatego ważne jest kompleksowe podejście do tematu i w pierwszej kolejności skoncentrowanie się na wyeliminowaniu pierwotnej przyczyny dolegliwości, a nie jedynie na leczeniu objawów.

Rekonstrukcja więzadła ACL a powrót do sportu

25 czerwca 2019

Medycyna sportowa,Zabiegi operacyjne

rekonstrukcja wiezadla acl a powrot do sportu

Funkcją więzadła krzyżowego przedniego (ACL, ang. anterior cruciate ligament) jest zapobieganie nadmiernej translacji przedniej piszczeli oraz stabilizacja ruchów rotacyjnych kolana.

Zobacz też:

Medycyna sportowa

Zaburzenia czucia głębokiego po urazach stawów kończyny dolnej

Czucie głębokie, czyli inaczej propriocepcja to część układu somatosensorycznego, który pozwala nam na orientację ułożenia części własnego ciała bez kontroli wzroku. Ten złożony system receptorów, neuronów przewodzących oraz efektorów zapewnia właściwe reakcje układu ruchu w zależności od warunków, regulując takie procesy jak planowanie i prowadzenie ruchu, regulację napięcia mięśniowego, koordynację pracy różnych grup mięśniowych oraz stabilizację postawy. Prawidłowa propriocepcja jest szczególnie ważna u osób uprawiających sport, ponieważ daje możliwość pełnej kontroli ruchu oraz zabezpiecza przed utrzymywaniem niekorzystnych pozycji, ograniczając ryzyko kontuzji.

Gdzie znajduje się układ czucia głębokiego?

Receptory czucia głębokiego zlokalizowane są głównie w ścięgnach mięśni i torebkach stawowych. Do receptorów będących pierwszym ogniwem, dzięki któremu dochodzi do powstania impulsu czuciowego, należą między innymi mechanoreceptory (odbierające bodźce mechaniczne, tj. napięcie mięśniowe, ucisk, rozciąganie, ustawienie części ciała względem siebie, ruch części ciała wobec siebie), termoreceptory (odpowiedzialne za odczuwanie temperatury), a także fotoreceptory (odbierające bodźce świetlne), baroreceptory (reagujące na ciśnienie) oraz chemoreceptory (reagujące na zmiany składu chemicznego tkanek). Impuls nerwowy z receptorów biegnie przez nerwy obwodowe i rdzeń kręgowy, zlokalizowany w kanale kręgowym wzdłuż kręgosłupa, do mózgu, gdzie informacja czuciowa jest uświadamiana. Następnie impulsy wracają drogą zstępującą w rdzeniu kręgowym, docierając do nerwów obwodowych (zaopatrujących mięśnie), gdzie w odpowiedzi na bodziec wyzwalają określoną reakcję ruchową.

Wpływ kontuzji stawu na czucie głębokie

Propriocepcja przyczynia się do rozwoju kontroli motorycznej i odgrywa ważną rolę w odruchowej ochronie stawów przed potencjalnie szkodliwymi siłami. Niesprawny układ czucia głębokiego jest zatem ogromnym ograniczeniem dla sportowców, a zwłaszcza piłkarzy, którzy swoje wyniki opierają w dużej mierze na świadomości własnego ciała, zwinności i skoordynowanej pracy układu ruchu. Przeprowadzono badania oceniające częstość urazów kolana u osób z uszkodzonym czuciem głębokim w porównaniu do osób zdrowych. Ich wyniki wskazują na to, że zaburzenie propriocepcji jest jednym z kluczowych czynników przyczyniających się do powstania urazu w kolanie, a zwłaszcza do uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (ACL) oraz urazów rzepki. Uważa się bowiem, że ACL (którego 1% całkowitej powierzchni stanowią trzy typy receptorów czucia głębokiego) odgrywa znaczącą rolę w propriocepcji kolana, a tym samym w koordynacji ruchów kończyny dolnej. Uszkodzenie obszarów odpowiedzialnych za odbieranie bodźców proprioceptywnych w stawie powoduje zbyt intensywne lub opóźnione przesyłanie impulsów. W wyniku tego, ośrodkowy układ nerwowy wysyła nieadekwatną informację zwrotną. Efektem tych zaburzeń jest m.in powstawanie nieprawidłowych wzorców ruchów, niezgrabność chodu, utrata płynności ruchów złożonych, zaburzenia równowagi, opóźniony refleks, które uniemożliwiają efektywne uprawianie sportu. Nieleczone mogą być z kolei mechanizmami dalszych urazów i długotrwałych problemów wtórnych.

Wpływ kontuzji stawu na czucie głębokie

Jak ocenić czucie głębokie przez powrotem do gry?

Powrót do obciążania kończyny z zaburzoną propriocepcją nie daje zadowalających efektów oraz wiąże się z ryzykiem urazu. Obecnie metody leczenia urazów kończyny dolnej, jak np. rekonstrukcje ACL, a także nowoczesne programy rehabilitacji pozwalają na przywrócenie funkcji uszkodzonych struktur u większości pacjentów. Prawidłowa ocena czucia głębokiego stanowi jednak spore wyzwanie dla lekarzy medycyny sportowej.

Standardowe badanie czucia głębokiego jest elementem oceny neurologicznej pacjenta. W czasie badania chory ma zamknięte oczy. Badający wykonuje ruchy bierne kończyną badanego i poleca mu określić kierunek ruchu i ułożenie kończyny. Badanie to pozwala wykryć istotne zaburzenia propriocepcji, jest jednak zbyt mało dokładne, aby wykryć niewielkie ubytki lub ocenić postępy rehabilitacji po uszkodzeniu ACL, np. u piłkarzy.

Program Back in Action jest coraz częściej wykorzystywany do oceny uszkodzeń stawów kończyny dolnej, których składową jest uszkodzenie układu propriocepcji. Testy zawarte w programie pozwalają precyzyjnie ocenić zdolności motoryczne, czucia głębokiego i równowagi oraz dopasować indywidualny program treningowy, w zależności od przebytej kontuzji. Uczestnictwo w BiA daje również możliwość porównywania własnych wyników w czasie oraz zestawiania ich z wynikami pozostałych uczestników.

Inne nowoczesne metody badania czucia głębokiego opierają się na analizie progu powstawania ruchu biernego w stawie (the threshold to detect passive motion – TTDPM), czyli powstawania impulsu, który pozwala na zapoczątkowanie ruchu czynnego oraz na zdolności do powielenia docelowej pozycji kończyny (joint position sense – JPS). Połączenie ww. metod oceny czucia głębokiego u pacjentów po urazie, daje szansę na wyznaczenie bezpiecznego momentu na powrót do sportu, a tym samym uniknięcie powtórnych kontuzji.

Po jakim czasie od rekonstrukcji ACL piłkarz jest gotowy na powrót do gry?

5 kwietnia 2019

Medycyna sportowa

Po jakim czasie od rekonstrukcji ACL piłkarz jest gotowy na powrót do gry? 3

Urazy więzadła krzyżowego przedniego (ACL) należą najczęstszych kontuzji stawu kolanowego u piłkarzy. W zależności od ich zakresu, w celu przywrócenia sprawności kończyny, leczy się je zachowawczo lub zabiegowo. Istnieje przekonanie, że jedynym efektywnym sposobem leczenia tego schorzenia jest operacyjna rekonstrukcja więzadła. Zawodnika po zabiegu czeka jednak długa droga do osiągnięcia pełnej sprawności. Jak długo zajmuje okres regeneracji? Czy możliwy jest powrót do kondycji sprzed urazu?

Uszkodzenia łąkotki – przyczyny, objawy, metody terapii

11 września 2016

Porady,Rehabilitacja i fizjoterapia

Uszkodzenia łąkotki - przyczyny, objawy, metody terapii

Łąkotki (łac. menisci) to dwie elastyczne struktury umiejscowione w kolanie, które mają kształt półksiężyca. Rodzaje uszkodzenia łąkotek są różne – horyzontalne (rozwarstwienie), podłużne, a także degeneracyjne w przypadku zmian zwyrodnieniowych.

Zobacz też:

Porady

Zespół bolesnego barku

Zespół bolesnego barku, choć sam w sobie nie jest jednostką chorobową, stanowi bardzo częsty powód konsultacji u lekarza ortopedy lub fizjoterapeuty.

Obręcz barkowa jest złożona w swojej budowie. Składają się na nią m.in. elementy kostne, więzadła, mięśnie czy torebki stawowe. Samo określenie „bolesny bark” dotyczy jedynie ogólnej lokalizacji występowania dolegliwości i nie precyzuje, która ze struktur tworzących bark jest źródłem bólu. Dlatego dla skutecznego leczenia konieczne jest szczegółowe określenie przyczyny i dokładna analiza charakteru pojawiających się objawów. Bez właściwej diagnozy leczenie jest bardzo trudne i nie przynosi oczekiwanych efektów, a problem się pogłębia. Konsekwencją mogą być bardzo silne dolegliwości bólowe, ograniczenie motoryki oraz związane z nim zaniki mięśniowe.

Dlatego kluczem do sukcesu jest tu szczegółowy wywiad oraz bardzo dokładne badanie fizykalne. Za pomocą specjalnych testów jesteśmy w stanie określić, która ze struktur jest źródłem dolegliwości. Dla potwierdzenia diagnozy konieczne może być wykonanie USG, RTG lub badania MRI.

W zdecydowanej większości przypadków leczenie zespołu bolesnego barku polega na odpowiednio dobranej rehabilitacji. Najczęściej problem jest złożony, dlatego całkowite pozbycie się go może potrwać nawet kilka miesięcy. Jeśli przez dłuższy czas terapia nie przynosi oczekiwanych efektów, konieczne może okazać się leczenie operacyjne.

Przyczyny zespołu bolesnego barku

Za pojawienie się objawów określanych ogólnie jako „zespół bolesnego barku” odpowiedzialnych jest wiele czynników. Bardzo często są to zmiany zwyrodnieniowe w obrębie struktur barku, przeciążenia oraz powtarzające się mikrourazy, dlatego dolegliwość ta dotyka często osoby starsze, sportowców oraz tych, którzy w swojej pracy często przeciążają obręcz barkową. Pojawienie się zespołu bolesnego barku może nastąpić również po nagłym, niepoprzedzonym rozgrzewką, wysiłku fizycznym, a także w przypadku niestabilności stawu, po złamaniach, zwichnięciach czy w przebiegu innych chorób ortopedycznych, naczyniowych oraz neurologicznych.

Zdarza się, że bólem barku objawiają się istniejące zmiany zwyrodnieniowe w obrębie kręgosłupa szyjnego, dlatego precyzyjna diagnoza jest konieczna dla wprowadzenia skutecznego leczenia. W przypadku objawów pochodzących z odcinka szyjnego kręgosłupa, ból najczęściej promieniuje do całej kończyny i mogą mu towarzyszyć zaburzenia czucia.

Objawy bolesnego barku

Objawy bolesnego barku są bardzo nieprzyjemne i prowadzą do instynktownego ograniczania aktywności chorej kończyny. Biorąc pod uwagę fakt, że najczęściej utrzymują się przez bardzo długi czas, mogą prowadzić do pojawienia się zaników mięśniowych i przykurczów, co w konsekwencji ma negatywny wpływ na możliwość wykonywania nawet najprostszych czynności życia codziennego.

Do najczęściej występujących objawów zalicza się:

ból barku obejmujący często również łopatkę, a nawet kark,
uczucie sztywności,
kłujący ból nasilający się przy ruchach, szczególnie podczas odwodzenia, unoszenia ręki ponad poziom barku,
uczucie nadmiernego napięcia mięśni w obrębie barku, ograniczenie zakresu ruchu,
dyskomfort nasilający się w nocy, kłopoty z zaśnięciem, znalezieniem odpowiedniej pozycji do snu,
obrzęk barku,
osłabienie siły mięśniowej.

mężczyzna z bolącym barkiem u lekarza

Leczenie

Po postawieniu precyzyjnej diagnozy najczęściej wystarcza odpowiednio dobrane postępowanie rehabilitacyjne wsparte farmakoterapią, która ze względu na stopień nasilenia dolegliwości może okazać się niezbędna.

W okresie ostrym zaleca się odciążenie barku przez zastosowanie zaopatrzenia ortopedycznego, unikania przeciążeń, okłady z lodu lub stosowanie specjalnych żeli chłodzących. W kolejnym etapie stosuje się zarówno odpowiednio dobrane ćwiczenia, jak i zabiegi fizykoterapeutyczne mające na celu złagodzenie bólu, wygaszenie stanu zapalnego oraz regenerację tkanek.

Świetnie sprawdza się również terapia manualna, masaż tkanek głębokich czy wspomagająco kinesiotaping.

W przypadku braku oczekiwanej poprawy rozważane jest postępowanie operacyjne.

Skręcenie stawu kolanowego

11 czerwca 2016

Porady

Do skręcenia stawu kolanowego najczęściej dochodzi podczas aktywności fizycznej, jednak istnieje wiele innych przyczyn tego urazu. Pacjent powinien jak najszybciej udać się do lekarza ortopedy, który może zlecić dodatkowe badania pomocne podczas diagnozy i wyboru najskuteczniejszej w danym przypadku terapii.

Partnerzy