W naszej ofercie wypożyczania sprzętu rehabilitacyjnego pojawił się nowoczesny stymulator mięśni PowerDot®.

Ewersyjne skręcenie stawu skokowego występuje rzadziej niż skręcenie inwersyjne, jednak skutki i powikłania tego urazu mogą utrudniać powrót do pełnej aktywności sportowej. Mechanizm skręcenia ewersyjnego polega na grzbietowym zgięciu w stawie skokowym górnym połączonym z odwiedzeniem i ewersją w stawie skokowym dolnym. Upraszczając, w momencie urazu stopa oparta jest o podłoże na bardziej przyśrodkowej krawędzi, a goleń jest zbliżona do stopy, która jest jednocześnie skierowana palcami na zewnątrz.

Terapia PRP wykorzystuje tzw. czynniki wzrostu – naturalne białka stymulujące procesy naprawcze tkanek. Czynniki wzrostu zawarte są w koncentracie płytek pozyskiwanym z własnej krwi pacjenta.

Więzadło krzyżowe przednie to najczęściej uszkadzana struktura wewnątrz kolana. ACL odpowiada głównie za stabilizację kolana, dlatego jego nieleczona kontuzja ogranicza sprawność kończyny.

Ścięgno Achillesa jest nazywane inaczej ścięgnem piętowym lub ścięgnem mięśnia trójgłowego łydki, a potocznie najsilniejszym ścięgnem w naszym ciele. W grupie ryzyka wystąpienia urazu tego ścięgna znajdują się sportowcy oraz mężczyźni po 40. roku życia, którzy gwałtownie zwiększyli swoją aktywność.

Naderwanie a zerwanie

Powody przerwania ciągłości ścięgna mogą być różne. Przykurcz mięśni łydki, nieodpowiednia rozgrzewka, deformacja kości piętowej, ale również wysokie sklepienie stopy oraz ustawienie jej w nawróceniu podczas wypadku. Fizjoterapeuta może zbadać, czy nastąpiło zerwanie ścięgna, wykonując USG lub test Thompsona. Typowe objawy naderwania:

• intensywny, ostry ból,
• słyszalny trzask w momencie zerwania,
• duży obrzęk,
• niemożność chodzenia lub stania na palcach.

Przerwanie ciągłości ścięgna występuje zazwyczaj ze stanem zapalnym ścięgna. Objawy, które towarzyszą tej dolegliwości, to:

• bóle w okolicy pięty/ścięgna lub mięśnia łydki,
• słyszalne trzeszczenie w ścięgnie,
• wytworzenie się guzków na przebiegu ścięgna oraz obrzęk i zaczerwienie nad ścięgnem.

W przypadku naderwania bądź samego stanu zapalnego ścięgna nie ma konieczności wykonania operacji, wystarczy leczenie zachowawcze. Na czym ono polega? W początkowej fazie ostrej należy zastosować zasadę PRICE (lód, który redukuję obrzęk, odpoczynek od aktywności sportowej oraz zabezpieczenie ścięgna w odciążeniu). Należy unikać zbyt dużego rozciągania.

Postępowanie fizjoterapeutyczne po zerwaniu ścięgna i zastosowaniu leczenia operacyjnego

Przy całkowitym zerwaniu ścięgna Achillesa należy wykonać operację w celu przywrócenia jego prawidłowej ciągłości.

Cele fizjoterapii po operacyjnym leczeniu ścięgna Achillesa:

• likwidacja następstw wczesnego okresu pooperacyjnego,
• zapobieganie tworzenia się zrostów,
• przywrócenie zakresu ruchu w stawie,
• ćwiczenia wzmacniające stabilizację mięśniową całej kończyny.

Postępowanie fizjoterapeutyczne zaczyna się zaraz po operacji, ale konkretniejsze ćwiczenia dopiero do 6 tygodni po zabiegu, kiedy ścięgno osiągnie pełny zrost.

Pierwsza w ramach pooperacyjnej rehabilitacji stosowana jest krioterapia w postaci żelu chłodzącego, laseroterapia oraz ćwiczenia:

• izometryczne kończyny operowanej,
• czynne stopy nieoperowanej – pacjent wykonuje nią ruchy prostowania oraz ruchy okrężne,
• nauka chodu z dwiema kulami w unieruchomieniu i odciążeniu kończyny operowanej (stopa powinna znajdować się w tzw. końskim ustawieniu).

Po upływie minimum 7 tygodni od zabiegu i po wcześniejszej konsultacji z lekarzem można zaprzestać stosowania unieruchomienia. W kolejnych tygodniach rehabilitacji lekarz może zaproponować zastosowanie specjalnej wkładki do buta pod piętę. Ćwiczenia stosowane w tym okresie skupiają się na stopniowym zwiększaniu zakresu ruchu pronacji i supinacji stopy. Stosowane są również techniki stymulujące czucie głębokie oraz te, które pozwalają na przywrócenie stopy do neutralnego położenia.

Do 12 tygodni od operacji funkcja stawu powinna wrócić do normy, a powrót do treningu sportowego bezpiecznie może odbyć się do 24 tygodni po zabiegu.

Jak obniżyć prawdopodobieństwo wystąpienia urazu ścięgna?

Ryzyko uszkodzeń możemy zmniejszyć, stosując pewne rozwiązania, takie jak: odpowiednio dobrana wkładka w bucie, która zapewni prawidłowe podparcie dla sklepienia stopy; stosowanie różnorodnych ćwiczeń, które nie będą powodowały ciągłego napięcia ścięgna.

Zespół bolesnego barku, choć sam w sobie nie jest jednostką chorobową, stanowi bardzo częsty powód konsultacji u lekarza ortopedy lub fizjoterapeuty.

Obręcz barkowa jest złożona w swojej budowie. Składają się na nią m.in. elementy kostne, więzadła, mięśnie czy torebki stawowe. Samo określenie „bolesny bark” dotyczy jedynie ogólnej lokalizacji występowania dolegliwości i nie precyzuje, która ze struktur tworzących bark jest źródłem bólu. Dlatego dla skutecznego leczenia konieczne jest szczegółowe określenie przyczyny i dokładna analiza charakteru pojawiających się objawów. Bez właściwej diagnozy leczenie jest bardzo trudne i nie przynosi oczekiwanych efektów, a problem się pogłębia. Konsekwencją mogą być bardzo silne dolegliwości bólowe, ograniczenie motoryki oraz związane z nim zaniki mięśniowe.

Dlatego kluczem do sukcesu jest tu szczegółowy wywiad oraz bardzo dokładne badanie fizykalne. Za pomocą specjalnych testów jesteśmy w stanie określić, która ze struktur jest źródłem dolegliwości. Dla potwierdzenia diagnozy konieczne może być wykonanie USG, RTG lub badania MRI.

W zdecydowanej większości przypadków leczenie zespołu bolesnego barku polega na odpowiednio dobranej rehabilitacji. Najczęściej problem jest złożony, dlatego całkowite pozbycie się go może potrwać nawet kilka miesięcy. Jeśli przez dłuższy czas terapia nie przynosi oczekiwanych efektów, konieczne może okazać się leczenie operacyjne.

Przyczyny zespołu bolesnego barku

Za pojawienie się objawów określanych ogólnie jako „zespół bolesnego barku” odpowiedzialnych jest wiele czynników. Bardzo często są to zmiany zwyrodnieniowe w obrębie struktur barku, przeciążenia oraz powtarzające się mikrourazy, dlatego dolegliwość ta dotyka często osoby starsze, sportowców oraz tych, którzy w swojej pracy często przeciążają obręcz barkową. Pojawienie się zespołu bolesnego barku może nastąpić również po nagłym, niepoprzedzonym rozgrzewką, wysiłku fizycznym, a także w przypadku niestabilności stawu, po złamaniach, zwichnięciach czy w przebiegu innych chorób ortopedycznych, naczyniowych oraz neurologicznych.

Zdarza się, że bólem barku objawiają się istniejące zmiany zwyrodnieniowe w obrębie kręgosłupa szyjnego, dlatego precyzyjna diagnoza jest konieczna dla wprowadzenia skutecznego leczenia. W przypadku objawów pochodzących z odcinka szyjnego kręgosłupa, ból najczęściej promieniuje do całej kończyny i mogą mu towarzyszyć zaburzenia czucia.

Objawy bolesnego barku

Objawy bolesnego barku są bardzo nieprzyjemne i prowadzą do instynktownego ograniczania aktywności chorej kończyny. Biorąc pod uwagę fakt, że najczęściej utrzymują się przez bardzo długi czas, mogą prowadzić do pojawienia się zaników mięśniowych i przykurczów, co w konsekwencji ma negatywny wpływ na możliwość wykonywania nawet najprostszych czynności życia codziennego.

Do najczęściej występujących objawów zalicza się:

• ból barku obejmujący często również łopatkę, a nawet kark,
• uczucie sztywności,
• kłujący ból nasilający się przy ruchach, szczególnie podczas odwodzenia, unoszenia ręki ponad poziom barku,
• uczucie nadmiernego napięcia mięśni w obrębie barku, ograniczenie zakresu ruchu,
• dyskomfort nasilający się w nocy, kłopoty z zaśnięciem, znalezieniem odpowiedniej pozycji do snu,
• obrzęk barku,
• osłabienie siły mięśniowej.

Leczenie

Po postawieniu precyzyjnej diagnozy najczęściej wystarcza odpowiednio dobrane postępowanie rehabilitacyjne wsparte farmakoterapią, która ze względu na stopień nasilenia dolegliwości może okazać się niezbędna.

W okresie ostrym zaleca się odciążenie barku przez zastosowanie zaopatrzenia ortopedycznego, unikania przeciążeń, okłady z lodu lub stosowanie specjalnych żeli chłodzących. W kolejnym etapie stosuje się zarówno odpowiednio dobrane ćwiczenia, jak i zabiegi fizykoterapeutyczne mające na celu złagodzenie bólu, wygaszenie stanu zapalnego oraz regenerację tkanek.

Świetnie sprawdza się również terapia manualna, masaż tkanek głębokich czy wspomagająco kinesiotaping.

W przypadku braku oczekiwanej poprawy rozważane jest postępowanie operacyjne.

Sytuacji, kiedy trzeba skorzystać z pomocy doświadczonego rehabilitanta, jest całkiem sporo. Mogą to być stale powracające dolegliwości bólowe, intensywne treningi sportowe, urazy kończyn, czy zwykłe przemęczenie oraz stres.

Entezopatia przyczepu rozcięgna podeszwowego to przewlekły stan zapalny na podeszwowej powierzchni stopy albo w tylnej części kości piętowej.

Łąkotki (łac. menisci) to dwie elastyczne struktury umiejscowione w kolanie, które mają kształt półksiężyca. Rodzaje uszkodzenia łąkotek są różne – horyzontalne (rozwarstwienie), podłużne, a także degeneracyjne w przypadku zmian zwyrodnieniowych.

Nieprawidłowe postawienie stopy, może przytrafić się każdemu. Jeśli po takim incydencie nie możesz kontynuować treningu ze względu na dotkliwy ból, nie bagatelizuj go, może on świadczyć o skręceniu stawu skokowego.