Wydolny układ powięziowy działa na zasadzie sprężyny – tzn. elastyczne taśmy napinając się, magazynują elastyczną energię, a następnie ją oddają. Uwolnienie tej elastycznej energii pozwala na zmniejszenie udziału pracy mięśniowej w wykonywany ruch.
Na wiosnę wiele osób rozpoczyna swoją pierwszą przygodę z bieganiem. Co powinieneś zrobić ZANIM zaczniesz biegać? Z pewnością należy ocenić czynniki ryzyka, które predysponują do nadmiernych przeciążeń w obrębie układu ruchu.
Ścięgno Achillesa jest nazywane inaczej ścięgnem piętowym lub ścięgnem mięśnia trójgłowego łydki, a potocznie najsilniejszym ścięgnem w naszym ciele. W grupie ryzyka wystąpienia urazu tego ścięgna znajdują się sportowcy oraz mężczyźni po 40. roku życia, którzy gwałtownie zwiększyli swoją aktywność.
Powody przerwania ciągłości ścięgna mogą być różne. Przykurcz mięśni łydki, nieodpowiednia rozgrzewka, deformacja kości piętowej, ale również wysokie sklepienie stopy oraz ustawienie jej w nawróceniu podczas wypadku. Fizjoterapeuta może zbadać, czy nastąpiło zerwanie ścięgna, wykonując USG lub test Thompsona. Typowe objawy naderwania:
Przerwanie ciągłości ścięgna występuje zazwyczaj ze stanem zapalnym ścięgna. Objawy, które towarzyszą tej dolegliwości, to:
W przypadku naderwania bądź samego stanu zapalnego ścięgna nie ma konieczności wykonania operacji, wystarczy leczenie zachowawcze. Na czym ono polega? W początkowej fazie ostrej należy zastosować zasadę PRICE (lód, który redukuję obrzęk, odpoczynek od aktywności sportowej oraz zabezpieczenie ścięgna w odciążeniu). Należy unikać zbyt dużego rozciągania.
Przy całkowitym zerwaniu ścięgna Achillesa należy wykonać operację w celu przywrócenia jego prawidłowej ciągłości.
Cele fizjoterapii po operacyjnym leczeniu ścięgna Achillesa:
Postępowanie fizjoterapeutyczne zaczyna się zaraz po operacji, ale konkretniejsze ćwiczenia dopiero do 6 tygodni po zabiegu, kiedy ścięgno osiągnie pełny zrost.
Pierwsza w ramach pooperacyjnej rehabilitacji stosowana jest krioterapia w postaci żelu chłodzącego, laseroterapia oraz ćwiczenia:
Po upływie minimum 7 tygodni od zabiegu i po wcześniejszej konsultacji z lekarzem można zaprzestać stosowania unieruchomienia. W kolejnych tygodniach rehabilitacji lekarz może zaproponować zastosowanie specjalnej wkładki do buta pod piętę. Ćwiczenia stosowane w tym okresie skupiają się na stopniowym zwiększaniu zakresu ruchu pronacji i supinacji stopy. Stosowane są również techniki stymulujące czucie głębokie oraz te, które pozwalają na przywrócenie stopy do neutralnego położenia.
Do 12 tygodni od operacji funkcja stawu powinna wrócić do normy, a powrót do treningu sportowego bezpiecznie może odbyć się do 24 tygodni po zabiegu.
Ryzyko uszkodzeń możemy zmniejszyć, stosując pewne rozwiązania, takie jak: odpowiednio dobrana wkładka w bucie, która zapewni prawidłowe podparcie dla sklepienia stopy; stosowanie różnorodnych ćwiczeń, które nie będą powodowały ciągłego napięcia ścięgna.
