Leczenie urazowych uszkodzeń chrząstki podzielić można na zachowawcze oraz operacyjne.

Ponieważ jednak samoistna naprawa chrząstki w wielu przypadkach nie przynosi oczekiwanych skutków, lekarze najczęściej rekomendują wykonanie zabiegu chirurgicznego. Jego rodzaj dobierany jest w zależności od potrzeb pacjenta i stopnia jego aktywności fizycznej.

U pacjentów mniej aktywnych stosowane są odpowiednie zabiegi, których głównym celem jest złagodzenie bólu, a nie ingerencja w stan tkanek chrząstki. Do tej grupy należy m. in. debridement, czyli chirurgiczne oczyszczanie stawu. Wykonanie takiego zabiegu pozwala załagodzić stan zapalny i zniwelować mechaniczne drażnienie stawu. Polega on na wycięciu błony maziowej lub osteofitów i wyrównywaniu powierzchni stawowych lub powierzchni łąkotek. Innym zabiegiem pozwalającym zmniejszyć dolegliwości bólowe i stan zapalny błony maziowej jest lavage, czyli płukanie stawu.

W terapii uszkodzeń chrząstki często stosowaną techniką są tzw. mikrozłamania. Metoda ta polega na nawiercaniu warstwy podchrzęstnej, dzięki czemu krew i szpik kostny zawierający niezróżnicowane komórki macierzyste dociera do miejsca uszkodzenia. Komórki te w ciągu ok. 12-16 miesięcy przekształcają się w tkankę chrzęstną, która jednak gorzej przenosi przeciążania niż pierwotna chrząstka.

Odrębną grupę zabiegów wykonywanych w terapii uszkodzeń chrząstki są tzw. zabiegi reparacyjne, których celem jest odtworzenie prawidłowej chrząstki stawowej. Należy do niej m. in. przeszczep autologiczny polegający na pobraniu komórek chrzęstnych z najmniej obciążanych części chrząstki stawu kolanowego, które następnie są namnażane poza ustrojem, a następnie implantowane w miejsce uszkodzenia.

Do grupy zabiegów reparacyjnych należy także przeszczep chrzęstno-kostny. W tym przypadku uszkodzona chrząstka zostaje wycięta i zastąpiona chrząstką pobraną z mniej obciążonych części kości udowej pacjenta. Możliwy jest również przeszczep tkanki pobranej od dawcy.