chirurgia barku

30 marca 2018

Zobacz też:

Bez kategorii

Uszkodzenie Ścięgna Achillesa

Ścięgno Achillesa jest nazywane inaczej ścięgnem piętowym lub ścięgnem mięśnia trójgłowego łydki, a potocznie najsilniejszym ścięgnem w naszym ciele. W grupie ryzyka wystąpienia urazu tego ścięgna znajdują się sportowcy oraz mężczyźni po 40. roku życia, którzy gwałtownie zwiększyli swoją aktywność.

Naderwanie a zerwanie

Powody przerwania ciągłości ścięgna mogą być różne. Przykurcz mięśni łydki, nieodpowiednia rozgrzewka, deformacja kości piętowej, ale również wysokie sklepienie stopy oraz ustawienie jej w nawróceniu podczas wypadku. Fizjoterapeuta może zbadać, czy nastąpiło zerwanie ścięgna, wykonując USG lub test Thompsona. Typowe objawy naderwania:

intensywny, ostry ból,
słyszalny trzask w momencie zerwania,
duży obrzęk,
niemożność chodzenia lub stania na palcach.

Przerwanie ciągłości ścięgna występuje zazwyczaj ze stanem zapalnym ścięgna. Objawy, które towarzyszą tej dolegliwości, to:

bóle w okolicy pięty/ścięgna lub mięśnia łydki,
słyszalne trzeszczenie w ścięgnie,
wytworzenie się guzków na przebiegu ścięgna oraz obrzęk i zaczerwienie nad ścięgnem.

W przypadku naderwania bądź samego stanu zapalnego ścięgna nie ma konieczności wykonania operacji, wystarczy leczenie zachowawcze. Na czym ono polega? W początkowej fazie ostrej należy zastosować zasadę PRICE (lód, który redukuję obrzęk, odpoczynek od aktywności sportowej oraz zabezpieczenie ścięgna w odciążeniu). Należy unikać zbyt dużego rozciągania.

ścięgno achillesa, zabandażowana kostka

Postępowanie fizjoterapeutyczne po zerwaniu ścięgna i zastosowaniu leczenia operacyjnego

Przy całkowitym zerwaniu ścięgna Achillesa należy wykonać operację w celu przywrócenia jego prawidłowej ciągłości.

Cele fizjoterapii po operacyjnym leczeniu ścięgna Achillesa:

likwidacja następstw wczesnego okresu pooperacyjnego,
zapobieganie tworzenia się zrostów,
przywrócenie zakresu ruchu w stawie,
ćwiczenia wzmacniające stabilizację mięśniową całej kończyny.

Postępowanie fizjoterapeutyczne zaczyna się zaraz po operacji, ale konkretniejsze ćwiczenia dopiero do 6 tygodni po zabiegu, kiedy ścięgno osiągnie pełny zrost.

Pierwsza w ramach pooperacyjnej rehabilitacji stosowana jest krioterapia w postaci żelu chłodzącego, laseroterapia oraz ćwiczenia:

izometryczne kończyny operowanej,
czynne stopy nieoperowanej – pacjent wykonuje nią ruchy prostowania oraz ruchy okrężne,
nauka chodu z dwiema kulami w unieruchomieniu i odciążeniu kończyny operowanej (stopa powinna znajdować się w tzw. końskim ustawieniu).

Po upływie minimum 7 tygodni od zabiegu i po wcześniejszej konsultacji z lekarzem można zaprzestać stosowania unieruchomienia. W kolejnych tygodniach rehabilitacji lekarz może zaproponować zastosowanie specjalnej wkładki do buta pod piętę. Ćwiczenia stosowane w tym okresie skupiają się na stopniowym zwiększaniu zakresu ruchu pronacji i supinacji stopy. Stosowane są również techniki stymulujące czucie głębokie oraz te, które pozwalają na przywrócenie stopy do neutralnego położenia.

Do 12 tygodni od operacji funkcja stawu powinna wrócić do normy, a powrót do treningu sportowego bezpiecznie może odbyć się do 24 tygodni po zabiegu.

Jak obniżyć prawdopodobieństwo wystąpienia urazu ścięgna?

Ryzyko uszkodzeń możemy zmniejszyć, stosując pewne rozwiązania, takie jak: odpowiednio dobrana wkładka w bucie, która zapewni prawidłowe podparcie dla sklepienia stopy; stosowanie różnorodnych ćwiczeń, które nie będą powodowały ciągłego napięcia ścięgna.

Partnerzy