Zespół fałdu przyśrodkowego kolana

20 listopada 2019

Zespół fałdu przyśrodkowego błony maziowej (plica mediopatellaris) to jedna z możliwych przyczyn dolegliwości usytuowanych w przednio-przyśrodkowej okolicy kolana. Ból może pojawiać się przy wstawaniu po długotrwałym przyjmowaniu pozycji siedzącej oraz po podejmowaniu aktywności fizycznych, np. schodzeniu ze schodów, bieganiu czy jeździe na rowerze. Czasami widoczny jest lekki obrzęk i uczucie rozpierania kolana przyśrodkowo od rzepki. Palpacyjnie może być także wyczuwalne lekkie zgrubienie pod skórą.

Rodzaje leczenia

Leczenie nieoperacyjne

Leczenie tej struktury może przebiegać w sposób zachowawczy, czyli nieoperacyjny. O podjęciu tego rodzaju leczenia decydujemy, jeśli badanie rezonansem magnetycznym wykazuje częściowe uszkodzenie i jeśli w badaniu manualnym kolano nie wykazuje niestabilności, czyli „nie ucieka”. W takim wypadku należy zdecydować się na intensywną rehabilitację w celu poprawy motoryki i ruchomości stawu kolanowego.

W czasie uszkodzenia nasz organizm reaguje obronnie i napina struktury okołostawowe tj. mięśnie, aby ochronić staw. Takie działanie jest bardzo inteligentne ze strony naszego organizmu, ale w dłuższej perspektywie nadmierny skurcz jest szkodliwy, gdyż zaburza funkcjonowanie kolana. Wtedy właśnie potrzebna jest interwencja fizjoterapeutyczna, aby doprowadzić staw do optymalnej kondycji. Wszelkiego rodzaju ograniczenia ruchu będą niewłaściwie wpływały na staw w dłuższej perspektywie uszkadzając go. Głównym celem skutecznej rehabilitacji jest takie zbudowanie mięśnia czworogłowego, szczególnie jego głowy przyśrodkowej, aby staw był bardzo stabilny, ale i dynamiczny – działający w pełnym zakresie ruchu i w swojej fizjologicznej osiowości. Aby utrzymać taki efekt, należy pod okiem fizjoterapeuty wykonywać określone ćwiczenia. Skutek taki powinniśmy wypracować w ciągu 6 tygodni.

Interwencja chirurgiczna

Kolejnym sposobem leczenia uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego jest interwencja chirurgiczna, czyli leczenie operacyjne. Należy jednak pamiętać, że bezwzględnym wskazaniem do zabiegu nie jest zerwanie więzadła, lecz funkcjonalna niestabilność stawu kolanowego. Istnieje grupa pacjentów, u których możliwe jest uniknięcie zabiegu przez skompensowanie braku ciągłości więzadła mięśniami, szczególnie mięśniem czworogłowym. W większości przypadków zerwania więzadła dochodzi do zabiegu rekonstrukcji. Najczęściej wykonywanym zabiegiem jest przeszczep ze ścięgien mięśnia smukłego i półścięgnistego. Pobiera się wycinki tych ścięgien, preparuje i po uprzednim usunięciu uszkodzonego więzadła wszczepia się je w miejsce odpowiednie dla więzadła krzyżowego przedniego. Metoda ta wymaga około 6-9 miesięcznego wstrzymania się od intensywnego sportu czy ciężkiej pracy. Pobrane fragmenty ścięgien odrastają w czasie około 2 lat. Samo kolano uzyskuje wytrzymałość zbliżoną do stanu z przed urazu po roku. Jest to relatywnie bezpieczna metoda, rzadko występują powikłania.

Istnieje także metoda przeszczepu, w której używa się więzadła rzepki. Jej atutem jest większa wytrzymałość, gdyż przeszczep pobierany jest razem z elementami kostnymi z rzepki i z guzowatości kości piszczelowej. Jednak taki przeszczep znacząco osłabia mięsień czworogłowy, bo aż o 30%, gdyż rzepka bezpośrednio współpracuje z tym mięśniem. Ze względu na to, metoda jest wybierana bardzo rzadko przy pierwotnym zabiegu. Natomiast więzadło rzepkowe lub rozcięgno mięśnia czworogłowe jest wykorzystywane w zabiegach rewizyjnych po ponownym uszkodzeniu więzadła krzyżowego.

Znane są również przeszczepy allogeniczne, czyli od dawców tkanek i przeszczepy sztuczne. Jednak pobranie własnego ścięgna jest dużo lepszym rozwiązaniem. Trwałość przeszczepów allogenicznych i sztucznych jest gorsza i występuje większe ryzyko powikłań.

Po leczeniu operacyjnym nie należy zwlekać z podjęciem rehabilitacji. Powinna być przeprowadzona zgodnie z odpowiednim protokołem pooperacyjnym i pod kontrolą doświadczonego fizjoterapeuty.

Partnerzy