Choroba Haglunda-Severa u aktywnych sportowo dzieci
Ból pięty u dzieci może wiązać się z jałową martwicą kości piętowej (chorobą Haglunda-Severa). Czasami dziecko nie potrafi do końca wskazać przyczyny dolegliwości – może narzekać, że „obiło sobie piętę” lub uznać, że noszone buty są niewygodne.
Bardzo istotne jest rozpoznanie choroby Haglunda-Severa, ponieważ brak podjęcia odpowiednich działań może nasilić dolegliwości, a nawet prowadzić do deformacji kształtu pięty.
Skąd wynika choroba Haglunda Severa?
Przyczyna schorzenia tkwi w zaburzeniu ukrwienia chrząstek wzrostowych kości. Wskutek tego dochodzi do miejscowego obumierania kości, co zmniejsza jej wytrzymałość na bodźce mechaniczne.
Ból pięty w chorobie Haglunda-Severa
Jałowa martwica kości w chorobie Severa objawia się bólem tylno-dolnej części pięty i bocznych powierzchni w tylnym odcinku kości. Palpacja w tych miejscach wywołuje typowe objawy. Dolegliwości mogą się także nasilać w trakcie zginania grzbietowego w stawie skokowym. Dziecko może zacząć utykać w trakcie chodu lub nawet unikać stawiania stopy na pięcie. Bieganie zwiększa odczuwany ból, dlatego dzieci mniej chętnie podejmują nawet swoje ulubione aktywności ruchowe.
Diagnostyka choroby Haglunda-Severa
Aby zdiagnozować ból pięty, należy udać się z dzieckiem do ortopedy. Konieczne będzie wykonanie zdjęcia rentgenowskiego stopy, aby wykluczyć urazowe złamanie kości piętowej czy niezależnie występujące zapalenie przyczepu ścięgna Achillesa.
Leczenie
Nie jest możliwe zlikwidowanie przyczyny martwicy kości, możliwe jest tylko podjęcie leczenia objawowego. Celem leczenia będzie czasowe odciążenie rozmiękającej kości piętowej, złagodzenie dolegliwości bólowych oraz profilaktyka deformacji. Wystarczające okazuje się zwykle postępowanie zachowawcze – noszenie wkładek ortopedycznych i modyfikacja aktywności fizycznej (unikanie biegania, skakania). Dziecko nie musi całkowicie rezygnować z uprawiania sportu – z powodzeniem może chodzić na basen lub jeździć na rowerze. Powrót do biegania możliwy jest po samoistnym zakończeniu martwicy, gdy kość znów osiągnie prawidłową miejscową wytrzymałość. Etapy schorzenia kontrolowane są za pomocą badań obrazowych. Na ich podstawie lekarz decyduje o powrocie do pełnej aktywności.
